حالا برای خنده كه دیر است گریـه كن            بابا نخواب، موقع شـیر است؛ گریه كن

در مانده ام میان دو راهـی...كـجا روم؟            چشمم كه رفته است سیاهی، كجا روم؟

عمه تو را ز دور نشان می دهد نخواب            هی شانـۀ ربـاب تكـان می دهـد نخـواب

شد وقـت بازی ات كـمرت را گرفـتـه ام            بـا احـتـیـاط زیـر سـرت را گــرفـتــه ام

قـنداقـه ات كه بست، لبت باز شد عـلی؟            خـنـدید مـادرت؛ چـقـدر نـاز شـد عـلـی

افـسـوس مـادرت شـب شـادی ات نـدیـد            چـشـم ربـاب حـجــلـۀ دامـادی ات نـدیـد

تا پشتِ خیمه كارِ پدر سربه زیری است            تـازه زمـان دیـدن دنـدان شـیـری اسـت

هم بازی تو سـاقـۀ تـیـر است گـریه كن            بابا نـخـواب موقـع شیـر است گریه كن